Hieronder eerst een artikel met herinneringen geschreven door Henri van Voorn, eerst gepubliceerd in het Groningse "Sport en Stad" en later overgenomen in het weekblad "Draf&Rensport"
nr. 50, jaargang 2019. Daaronder het In Memoriam en Persoonlijke herinneringen door Douwe Frerichs.
Titel: De toppers van Jan van Dooyeweerd
door Henri van Voorn
Wie herinneringen ophaalt aan de drafsport kan beslist niet om Jan van Dooyeweerd heen. In de periode tussen 1956 en 2000 runde hij een succesvolle stal. Eerst op de renbaan Duindigt en vanaf 1962 in Zwaanshoek, onder de rook van Schiphol.
Aanvankelijk deed Jan dat met zijn broer Stef en later met zijn zonen Bert en Jan junior. De laatste nam het bedrijf in 2000
over en is nog steeds als trainer/pikeur actief aan de Spieringweg. Zoon Bert nam een andere afslag en werkt al jaren bij Runnerz, de firma die het afsluiten van weddenschappen op de draverijen en rennen in ons land mogelijk maakt.
Jan van Dooyeweerd was niet alleen een groot trainer, maar ook een succesvol pikeur. Hij won op de sulky maar liefst 2.251
koersen. Een aantal waar hedendaagse toppikeurs jaloers naar kijken, maar waarbij aangetekend moet worden dat er in de
hoogtijdagen van Jan van Dooyeweerd soms iedere dag in ons land op een of twee banen gekoerst werd. Tegenwoordig moeten we bet
doen met een of twee koersdagen per week. Hoe groot Jan van Dooyeweerd was bleek wel, toen zijn plotselinge overlijden in maart
2005 zelfs het NOS Journaal haalde. Na "ome Jan" zoals velen in de sport hem noemden is niemand uit de drafwereld dat meer gelukt.
Als je kijkt hoe weinig aandacht de landelijke media nog voor de drafsport heeft, zal dat ook wel zo blijven. In de Volkskrant
besteedde Peter Brusse aandacht aan het overlijden van Jan van Dooyeweerd. Brusse belde me om te vragen wat er nu zo bijzonder was aan "ome Jan". Dat was zonder twijfel dat Jan oog had voor public relations en een meester was op het gebied van illusies
verkopen. Hij wist als geen ander dat zijn klanten vaak voor veel geld een draver kochten en dat een maandje trainen en
verzorgen ook bepaald niet goedkoop was. Bovendien was een maand zo voorbij.
Hoewel ome Jan veel koersen won waren er natuurlijk meer koersen die niet het gewenst succes opleverden. Hij stapte dan van de
sulky en vertelde de eigenaar uitvoerig over zijn bevindingen. Vrijwel altijd ging de eigenaar dan naar huis met de heerlijke
gedachte "we hebben vandaag dan wel niet gewonnen, maar het kan haast niet anders dat het de volgende keer wel lukt". Van
Dooyeweerd zijn verhalen na verloren koersen stond in schril contrast tot wat sommige van zijn collega's na een nederlaag
eruit kraamden. Teksten als "Ik word helemaal misselijk van die bok, wat is het toch een vieze staker, hij is te veel hengst en
z'n kloten moeten er nu echt af, hij heeft geen karakter" zijn een kleine bloemlezing van wat teleurgestelde pikeurs hun eigenaren toeriepen op het stalterrein.
Het was geen wonder dat Jan van Dooyeweerd zijn hele leven grote vooraanstaande eigenaren aan zijn stal wist te binden. Eigenaren die investeerden in goede paarden, Van Dooyeweerd kocht niet alleen in Nederland, maar ook in Frankrijk en Amerika. Als zijn klanten iets "speciaals" wilden, dan zorgde Jan daarvoor. Een van zijn grote eigenaren was de heer Schoonheim van stal Roterdam. Die kwam af en toe in een grote auto met chauffeur bij de stal in Zwaanshoek langs om te kijken hoe het met zijn toppaarden ging. En toppaarden had stal Rotterdam. De bekendste is Jojo Buitenzorg waarmee van Dooyeweerd veel succes had. Ook in Groningen waar Jojo schitterde in de Grote Prijs van Nederland, de Grote Fokkersprijs en de Grote Joh. Smitprijs.
Legendarisch zijn de duels die Jojo met zijn iets oudere rivaal Henri Buitenzorg uitvocht. Eigenaar Schoonheim was kennelijk zo
onder de indruk van Henri dat hij Jan van Dooyeweerd opdracht gaf om Henri zijn volle broer, Menri Buitenzorg, aan te schaffen. Daar waar Henri en Jojo beide meer dan twee ton in euro's verdienden, daar bleef de teller van de bepaald niet goedkope Menri
op nul staan. Ongetwijfeld heeft ome Jan aan eigenaar Schoonheim uitgelegd dat de broer van Pavarotti ook niet kon zingen.
Jan van Dooyeweerd werd vijfmaal kampioen bij de beroepspikeurs, won zeven keer het Kampioenschap van Nederland, tweemaal het Kampioenschap van de Nederlandse paarden en viermaal de Gouden Zweep. Jan won die koers in de tijd dat de zweep nog door Prins Bernhard werd uitgereikt. Een van die Gouden Zweep zeges vond in Groningen plaats. Jan won daar verrassend met Hardy Regina na een koers die hij zelf omschreef als "ik had het helemaal die middag, ik zat op de sulky en voelde dat het niet mis kon gaan". Ook in de Sweepstakes in het stadspark van Groningen was Jan meerder keren succesvol. Hij won die koers maar liefst zeven keer. Met de
hengsten Discovery, Firmin, Torpedo Fortuna en Brahms Melody en met de merries Paarl D, Rosella W en Ilse Hanover.
Voor verslaggevers was Jan van Dooyeweerd een ideale man om mee te werken. Voorkomend, gastvrij en altijd positief. Het moet Jan zeer gedaan hebben dat er tussen zijn eigenaren zo af en toe een vreemde eend zat die niet paste bij de allure die ome Jan
uitstraalde. Zo kocht hij voor stal De Flipper de topper Varinsja. Dat paard werd in 1983 door de Amsterdamse fiscus geveild, omdat de man achter stal De Flipper, Heineken-ontvoerder Cor van Hout vast zat en schulden had. Een ander bijzonder heerschap
was Gerrie Veldhuisen. Hij kocht voor veel geld het talent Utahbon en reed daar zelf mee in amateurkoersen. Jan van Dooyeweerd
kwam ook regelmatig met dat paard naar Groningen als er een amateurkoers op het programma stond. Toen ik ome Jan vroeg wat de achtergrond van deze nieuwe eigenaar was kreeg ik als antwoord. "Hij legt wegen aan in Amsterdam". Ik zag het de bijna
verlegen Gerrie niet doen, maar maanden later kwam de aap uit de mouw. Gerrie stond als Gerrie V op de voorpagina van de
Telegraaf met als beroep "importeur van Thaise bruiden". Het respect dat we als journalisten voor ome Jan hadden zorgde
ervoor dat we hem maar niet aan dit soort 'ongelukjes' herinnerden. We koesteren liever de herinnering aan zijn toppaarden zoals
Diogen, Eland, Double Six M, Marseille, Tabor, Bailly II, Meadow Wingfield en natuurlijk Jojo Buitenzorg.
(einde artikel van Henri van Voorn)
Boven: Jan van Dooyeweerd, geflankeerd door zijn zoons
Jan (links) en Bert.
Boven: Veel belangstelling trekt de prijzenkast van
de familie Van Dooyeweerd, die sinds oktober 2011 aan
het NDR-Museum in bruikleen is gegeven na het overlijden
van moeder Riet van Dooyeweerd. De kinderen hebben
besloten dat ons Museum de beste plek is voor de
herinneringen aan de successen van Jan van Dooyeweerd sr.
In Memoriam Jan van Dooyeweerd
Hieronder het "In Memoriam" geschreven door Douwe Frerichs na het overlijden van Jan van Dooyeweerd sr. op 25 maart 2005, gepubliceerd in "Draf&Rensport".
(Onderstaande tekst stond op de voorpagina met een foto van Jan met Jojo:)
Bedankt Ome Jan
Vrijdagavond is thuis in zijn woonplaats Zwaanshoek volkomen onverwacht Jan van Dooyeweerd sr. overleden. 'Ome Jan' zoals velen hem kenden werd getroffen door een hartstilstand. Afgelopen december was Van Dooyeweerd sr. juist 70 jaar geworden. Hij was kerngezond en stond volop in het leven, en dat leven was natuurlijk de drafsport. Het tragische nieuws haalde zelfs het NOS journaal, ondersteund met beelden van Jojo Buitenzorg het paard waarmee hij beroemd is geworden. Jojo is nooit vergeten. Zelfs zijn hond heet zo. Als eerbetoon aan de man, die we helemaal nog niet konden missen, deze week de cover van Jan en zijn Jojo Buitenzorg. We zullen verder moeten zonder deze markante persoonlijkheid. Een man die als het even kon altijd op de koers te vinden was. De vijfvoudig nationaal kampioen had bovendien een enorm gevoel voor PR en was bereid zich belangeloos in te zetten om de sport op een hoger plan te brengen. De sector is Jan van Dooyeweerd veel dank en respect verschuldigd.
Boven: Ome Jan en Jojo na hun zege
in de GP van Nederland te Groningen in 1975.
Een nog jonge Jan van Dooyeweerd.
V.l.n.r. Jan van Dooyeweerd (voorzitter VDRP), Jan de Leeuw en Willem
van Overeem (secretaris VDRP). Jan de Leeuw krijgt een speldje.
Drie ambassadeurs van onze sport, op hun geliefde Duindigt.
Jan van Dooyeweerd was "Mister Duindigt"
In zijn woonplaats Zwaanshoek is volkomen onverwacht de heer Jan van Dooyeweerd sr. overleden. 'Ome Jan' zoals velen hem kenden werd getroffen door een hartstilstand. Afgelopen december was Van Dooyeweerd sr. juist 70 jaar geworden. Hij was nog steeds kerngezond en stond volop in het leven, en dat leven was natuurlijk de drafsport. Van Dooyeweerd is erin geslaagd om een onuitwisbare stempel op de sport te drukken.
Geboren in Bussum als zoon van een trainer was Jan van Dooyeweerd van kindsbeen af voorbestemd om ook in de sport aan het werk te gaan. De eerste foto uit een plakboek, samengesteld door de familie om in 1981 het heuglijke feit te herdenken dat pa 25 jaar trainer was, is een plaat waarop Willem Geersen op Duindigt een ereronde maakt met het winnende paard Guy Hanover. Jan van Dooyeweerd staat als klein jongetje naast zijn vader, die eigenaar was. Van Dooyeweerd ging als jongen van 16 jaar oud in de leer bij trainer Willem Leeuwenkamp, waar hij onder streng regiem zich het gilde van het trainen van harddravers eigen maakte. Zijn eerste stal opende hij in 1956 op Duindigt. Hij werkte er zes jaar en ontwikkelde er zijn voorliefde voor de Wassenaarse baan, die hij als de meest selectieve en eerlijke omschreef. In die periode huwde hij zijn Riet en werden de vier kinderen van het gezin geboren. In 1962 volgde de verhuizing naar het befaamde entrainement aan de Spieringweg in Zwaanshoek en brak voor zijn bedrijf een periode van grote bloei aan. Dat werd veroorzaakt door een groep kapitaalkrachtige eigenaren gecombineerd met een forse portie vakmanschap. Double Six M, Chantiago, Marseille, Tabor, Eland, Hardy Regina, Ybe van Papenhof en vanzelfsprekend Jojo Buitenzorg droegen elk op hun eigen wijze een forse steen bij. Zij zouden Van Dooyeweerd uiteindelijk vijf kampioenschappen opleveren. Dat de draver Jojo Buitenzorg in zijn leven een prominente rol speelde is bekend. Hij behaalde met Jojo
internationale roem, maar de mooiste successen lagen op Duindigt. Over zijn allermooiste overwinning vertelde hij in een interview in Paardensport in Ren en Draf uit 1992 de volgende anekdote: "Iedere keer als een van onze paarden wint ben ik een gelukkig man, vooral als je veel tijd en geduld in een paard gestoken hebt. Aan één zege denk ik nog dikwijls met plezier terug. Dat was met Jojo Buitenzorg in 1971 op Duindigt in een ontmoeting met de Belgen. Mijn paard sprong aan de start en raakte kansloos, tenminste zo zag ik het. We lagen een straat achter het veld en ik wilde de hengst bij de uitgang van de baan inhouden, maar dat lukte helemaal niet. Jojo had het peloton in zijn vizier en wilde ernaar toe. "Ga je gang maar", dacht ik en toen begon hij me toch aan een inhaalrace. In de laatste bocht sloten we aan en met een voortreffelijk eindschot klopten we de Belgische favoriet. Het publiek stond op de banken, zoiets vergeet je nooit." Uit die periode stamt ook de beroemd geworden fotoserie van waarop Jan van Dooyeweerd en Jan Wagenaar na een bloedstollend gevecht met hun vedettes Henri en Jojo Buitenzorg elkaar na het passeren van de finish de hand schudden. Het waren hoogtijdagen van de Nederlandse draf- en rensport waarin Jan van Dooyeweerd een prominente rol vervulde. Zijn stal regeerde met ijzeren vuist. De successen uitgedrukt in cijfers geven een goed beeld van zijn invloed in de Nederlandse drafsport. Als pikeur boekte hij 2.251 zeges en reed hij een kleine 6 miljoen gulden aan prijzengeld bijeen. Hij werd vijfmaal kampioen bij de beroepsrijders, voor het eerst in 1961, de laatste maal in 1972. In 1973 was hij vicekampioen op het EK der pikeurs. Zijn erelijst in de Nederlandse klassiekers is lang. We treffen zijn naam tweemaal bij het Kampioenschap Nederlandse Paarden met Jojo Buitenzorg; hij was zeven keer Kampioen van Nederland, waaronder tweemaal met Eland en tweemaal met Jojo. Als rijder schudde hij viermaal Prins Bernhard de hand
na winst in de Gouden Zweep. Als trainer won hij deze geliefde koers ook met Ybe van Papenhoef. Verder zesmaal het H. van Wickevoort Crommelin Memoriaal (Tweemaal met Jojo, verder ondermeer met Torpedo Fortuna en Zeus Boekelte). Het is de koers die zoon Jan jr. inmiddels ook al won met de huidige crack Optimistic. Verder driemaal de Sweepstakes Merries, viermaal de Sweepstakes Hengsten en tenslotte als trainer eenmaal de Derby, toen hij zijn pupil Ybe van Papenhoef met Egbert de Visser de koers der koersen won. Dat hij dat paard destijds zelf niet reed, zat hem best dwars. Het is dan ook geen geheim dat een van zijn onvervulde wensen het winnen van een Derby was. Van Dooyeweerd koesterde het verleden zonder zijn blik op de toekomst te verliezen. Hij sprak met plezier over de periode waarin het de sport voor de wind ging. Op Duindigt organiseerde hij jaarlijks een bijeenkomst voor oudpikeurs. Meestal met Martin Vergay prominent op de praatstoel. De anecdotes die daar over de tafel gingen waren kostelijk.
Van Dooyeweerd was vader van een hecht drafsportgezin, waarin hij nimmer verzuimde zijn vrouw Riet als belangrijke factor achter de schermen te noemen. "Het is belangrijk dat je vrouw achter je staat", zei hij. Zoon Bert was jarenlang trainer-pikeur, maar koos uiteindelijk voor een carriere bij het totobedrijf als wedkantoorbeheerder, waarna Jan jr. zich manifesteerde als opvolger van zijn vader als trainer. De laatste kon daarbij rekenen op de onvoorwaardelijke steun van zijn bij leven al legendarische vader. Steun die zich ook uitte in het managen van de stal. De sympathieke Jan sr. onderhield vooral de contacten met de eigenaren. Hij stond bekend als een toegankelijk persoon met een enorm gevoel voor PR. Jarenlang heeft hij zich naast zijn werk als trainer ingezet om de sport en het professie van trainer naar een hoger niveau te tillen. Jan van Dooyeweerd was een ambassadeur voor de sport, een man die bovendien bereid was zich 100 procent in te zetten voor de sport, hetgeen tot uitdrukking kwam in zijn jarenlange functie als voorzitter van de VDRP. Aanvankelijk als lid nam hij in 1984 het voorzitterschap op zijn schouders. Hij vervulde zijn functie met verve, maar werd nog wel eens beticht van 'te goede banden' met het toenmalige NDR-bestuur. Hij trok zich die kritiek aan, maar liet er geen misverstand over bestaan dat de VDRP er voor de trainers was. Een van zijn speerpunten was het afdwingen van een afbakening van de minimale pensionprijs voor paarden in training. Het leverde jarenlange discussies op. Zonder al te veel resultaat. Het deed hem zeer dat zijn vergaderingen mager werden bezocht, maar het belette hem niet om door te zetten. In 1995 droeg hij het voorzittershamertje over aan collega en vriend Jan Hoejenbos, die hij achter de schermen wel bleef coachen.
Op stal leidde hij zijn zoon Bert op als beoogd opvolger. Bert had talent voor het pikeurschap, maar verkoos het zijn eigen weg in te slaan. Jan jr. werd de kroonprins van de stal. Samen met zijn vader toog hij aan het werk, waarbij de taken langzaam maar zeker werden overgedragen. Zoals bijvoorbeeld het inkoopbeleid. Junior werd dikwijls op pad gestuurd om in het buitenland nieuwe aankopen te testen. Het leverde imports op als Meadow Wingfield en Ima Crown, die de stal van de zo chauvinistische Van Dooyeweerd een internationaal tintje gaven. Er waren altijd grote eigenaren verbonden aan de onlangs ingrijpend gerenoveerde stal. De laatste jaren waren mannen als Bas Martens en Koos Minck de stuwende factoren aan stal. Met dochter Charlotte Martens van horecaondernemer Bas kreeg Jan verkering. Er werden twee kleinkinderen geboren. Jan van Dooyeweerd sr. had er al een paar van Bert en Toon en ging volledig op in zijn nieuwe rol als opa. Een rol waarvan hij tekort heeft geprofiteerd. Hij voelde zich jong en was juist voornemens om misschien maar weer eens een paardje uit te rijden in de training. Zover is het niet meer gekomen.
Jan van Dooyeweerd sr. is afgelopen woensdag in Zwaanshoek begraven.
De redactie wenst de familie veel sterkte toe met het dragen van dit verlies.
Boven: Jojo klopt Henri Buitenzorg na een felle strijd met een
neuslengte in het Kampioenschap van Nederland 1975.
Boven: Sulky-artiesten: Beide pikeurs dachten na de finish
dat de andere gewonnen had
en ze feliciteerden elkaar.
Een veel gepubliceerde foto.
Jojo bleek te hebben gewonnen en werd dus de Kampioen van
Nederland van 1975. Bij de huldiging droeg Jan de krans,
want die wou Jojo niet om zijn nek hebben.
Echtgenote Riet wijst haar zoon aan welke kant
van het paard hij moet staan.
Het einde van een tijdperk
(persoonlijke herinneringen van Douwe Frerichs)
Het nieuws kwam hard aan. Zaterdagmorgen ging de telefoon en meldde een vloekende Hans Eysvogel dat zijn kaartvriend Jan van Dooyeweerd daags eerder was overleden. Doorgaans nemen telefoongesprekken met de pratende tandarts veel tijd in beslag. Nu was het aan twee kanten van de lijn doodstil. Ik hing op om het bericht goed tot me door te laten dringen. Eysvogel speelde wekelijks een partijtje kaart of het mysterieuze paardenspel Totopoly met een ploegje waarvan Jan van Dooyeweerd deel uitmaakte. Vorig jaar was Jan Hoejenbos de club al ontvallen, nog eerder eigenaar Harry Willemse. Het worden teveel lege stoelen. Het ging er altijd hard aan toe. Volgens de overlevering is er zelfs een keer in huize Dooyeweerd de vitrinekast met ereprijzen in de hitte van de strijd omgevallen. De kaartclub is te ver uitgedund om de wanden nog te doen trillen. Zoals alle dingen voorbij gaan.
Jan van Dooyeweerd sr. was een man waarvoor je - zoals Arnold Mollema het zondag treffend omschreef - alleen maar eindeloos veel respect mag hebben. Collega Langeweg kan het nooit nalaten om eerlijk zijn mening te geven. Hij zei talloze malen met Van Dooyeweerd in de clinch te hebben gelegen. "Wij waren het zelden met elkaar eens, maar we zochten elkaar wel op. Ik ga hem zeker missen want hij hoorde erbij", reageerde Langeweg.
Ikzelf koesterde een warme band voor de man waarvoor ik automatisch veel respect had. Niet alleen vanwege zijn vitrinekast vol wapenfeiten, maar wegens de manier waarop hij ondergetekende en collega's benaderde. Van Dooyeweerd was de ambassadeur van de sport. En wie was ik om een kritisch stukje te schrijven over de grillige Brahms Melodie, het paard waarmee hij na zijn lange loopbaan zijn laatste koersen reed.
Van Dooyeweerd ontpopte zich als een warm pleitbezorger van zijn drafsport. Hij ergerde zich aan collega's die hun vak niet konden of wilden verkopen. "Wij zijn de artiesten en moeten vakmanschap uitstralen", zei hij vaak. Senior waakte op meer fronten om de sport niet van haar voetstuk te zien vallen. Toen ik een keer ongeschoren en zonder stropdas de Gouden Zweep bijwoonde kreeg ik een uitbrander. Op sympathieke, bijna vaderlijke toon, wel te verstaan. Van Jan van Dooyeweerd kon ik het hebben. Ik hees me vanaf die dag, op de echt belangrijke momenten, keurig in het maatpak.
Hij had het geluk dat zijn vier kinderen net zo enthousiast voor de drafsport kozen als hij dat zelf destijds ook had gedaan. Maar iedereen kreeg de ruimte om zijn eigen weg te zoeken. Annemariek bleef zijdelings bij de stal betrokken. Zoon Toon zocht zijn heil in de financiële sector. Bert probeerde het, maar koos voor een kantoorbaan, als wedkantoorbeheerder wel te verstaan. Uiteindelijk nam Jan jr. het stokje met beide handen aan. Op een speciale bijeenkomst in Uitgeest medio 2003 werd de leiding van de stal officieel overgedragen aan Jan jr. het proces van afscheid nemen nam echter meer tijd in beslag, maar de heren hadden beiden geen haast. Jan senior zorgde voor de contacten aan stal met de eigenaren en droeg ook in het dagelijks werk een stevige steen bij. Maar senior bleef nauw betrokken bij zijn sport. En dus liepen we elkaar nog wekelijks tegen het lijf op Duindigt, waar Van Dooyeweerd zelfs het lidmaatschap aanging van de businessclub. Vanaf het bordes
spoedde hij zich vele malen naar de grasmat om zoon junior en de eigenaren te feliciteren. Soms zelfs na winst met tweejarige dravers, die hij in zijn eigen tijd als trainer liever met rust liet. Uiteindelijk kreeg Jan de ruimte en zijn vader was trots toen de eerste tweejarigenklassiekers werden gewonnen. Maar genieten ging Senior pas helemaal toen Optimistic zich ontwikkelde tot een van de beste dravers van dit land. Bij het Kampioenschap van Nederland was hij er prominent bij en schoten zoals altijd de tranen in zijn ogen bij het beluisteren van het Wilhelmus. Maar ook de lucratieve Franse successen van de ruin werden met enthousiasme begroet. Eind vorig jaar nodigde hij Telegraaf-verslaggever Thijs Prins en ondergetekende nog uit voor een dinertje. De reden, om eens prettig bij te praten, want om publiciteit voor zijn eigen stal zat Van Dooyeweerd niet verlegen. Hij kon goed overweg met de schrijvende pers, voor wiens werk en problemen hij altijd een oor had. Maar hij was stellig in zijn mening: we moesten nog beter ons best doen om nog meer in krant, radio en op televisie te krijgen. Alleen door meer verhalen in de media zou de neerwaartse spiraal een halt kunnen worden toegeroepen. Dat we voor die verhalen helden nodig hadden wist hij als geen ander. Zijn mooiste voorbeeld stamt uiteraard uit zijn glorietijd met Jojo Buitenzorg en diens onvergetelijke duels met aartsrivaal Henri Buitenzorg. "Van Public Relations hadden we in die tijd nog nooit gehoord, maar onbewust maakten we prachtige reclame voor de sport. Waarom denk je dat iemand die nog nooit van drafsport heeft gehoord nog altijd de namen van Jojo en Henri oplepelt?" zei hij regelmatig. Van Dooyeweerd was een man met een hang naar het verleden en een gezonde kijk op de toekomst. Hij vond het maar niets dat hij destijds voor volle tribunes ('de ene helft kwam om je te zien winnen, de andere hoopte dat je verloor') acteerde en zoon Jan en zijn generatiegenoten hun kunsten tegenwoordig vertonen op veel te schaars bezochte drafcentra. De toekomst van de sport baarde hem zorgen. Dat hij juist in de afgelopen periode met de verkoop van zijn land aan projectontwikkelaars in de Haarlemmermeer de schapen in financieel opzicht op het droge had, werd hem van harte gegund. Het is jammer dat Jan van Dooyeweerd van die situatie nauwelijks heeft kunnen genieten.
We zullen hem missen,
Douwe Frerichs
Andere Van Dooyeweerd Cracks
Boven: Als rechterhand van trainer Piet Smit heeft Jan met Double Six M
in 1955 het Kampioenschap van Nederland gewonnen en
ze maken hier hun ereronde.
Boven: Jan met de Franse import Harley in Alkmaar.
Boven: Ook Marseille was een succesvolle Franse import.
Boven: Jan kreeg Tabor op latere leeftijd in training en
was zeer succesvol met hem. De combinatie ging zelfs op
uitnodiging naar Moskou, waarvan deze foto het bewijs is.
Boven: Jan met Van Wickevoort-winnares Youthfull Nora Spencer.
In de Derby van 1960 had hij als trainer twee ijzers in het vuur. Jan koos voor deze merrie. Zijn andere paard, de hengst Ybe van Papenhoef, won de Derby met op de sulky Manus de Visser. Dat
zat Jan wel dwars, temeer omdat hij daarna de Derby nooit heeft kunnen winnen. Die eer kreeg Jan junior wel in 2011 met Berry's Boy.
Boven: Jan met Productendraverij-winnaar 1963 Chantiago.
Boven: Hier wint Jan van Dooyeweerd met Eland
het Kampioenschap van
Nederland 1972 gemakkelijk voor
Gunnar Dear, Flamingo Six en Florissant.
Henri Buitenzorg werd uitgeschakeld.
Boven: Jan met Hardy Regina , die in 1972 de Gouden Zweep won
in Groningen.
Boven: Jan wint hier de Sweepstakes-hengsten in 1980
met Torpedo Fortuna, voor Titus van Echten.
Boven: Jan met zijn Kampioen van Nederland in 1983,
Serge Buitenzorg.
filmbeelden
In de lange voorbeschouwing van Hans Eysvogel in Studio Sport voor de Gouden Zweep
van 1973 zien we interviews met Piet Strooper, Jan Wagenaar, Jan de Leeuw en tenslotte Jan van Dooyeweerd. Piet vertelt over de kansen van Henriette Signal, Jan Wagenaar over Flamingo Six en Grenadier, Jan de Leeuw over Ilina en Helios CH en Jan van Dooyeweerd over Eland. Tussendoor filmbeelden van Quicksilver S in de Gouden Zweep van 1962, van de valpartij in 1967 en van de Gouden Zweep van 1971 op Mereveld, waarin Eland (geschoren hals) na de laatste bocht For Ever (witte orenkap) voorbij gaat gevolgd door Henri Buitenzorg. Zij worden eerste en tweede en For Ever derde. Met hun voorspellingen zaten de trainers ernaast: de Gouden Zweep van 1973 zou worden gewonnen door outsider Jello (met Giel v.d. Togt), voor Gay Rodney.
Gouden Zweep 1973 interview: 
|
